Skip to main content

Mijn 90 jarig jubileum

Door Jan Riedeman:

November 2018(!) werd ik benaderd om deel uit te maken van de organisatie 90 jarig jubileum van Avanti Wilskracht in 2020. Ik mocht als secretaris deel uit maken van het “jubileum comité AW 2020”. Ik was van plan om mijn uiterste best te gaan doen. Vanaf begin 2019 kwam het comité met regelmaat bij elkaar om een plan van aanpak in elkaar te zetten. Uit de notulen valt te distilleren dat daar langzaamaan een patroon in valt te ontdekken. Het eerste half jaar van 2020 worden feestelijke activiteiten gepland. Het hoogtepunt zal op 26 en 27 juni 2020 plaats vinden met een receptie en een reünie. En verder wordt o.a. de feestband Achtung gecontracteerd, een jubileum logo ontworpen en een jubileum bitter samengesteld. Gestreefd gaat worden naar een glossy waarin de geschiedenis van AW over de afgelopen 9 decennia wordt beschreven. Exotische onderdelen als een vuurwerkshow en het optreden van de balgoochelaar “Tikkie Takkie Touzani” halen het niet want dat “gaat een beetje in de papieren lopen”. Wel is er nog zicht op een demonstratie door handbalster Yvette Broch en een optreden van een “buutreedner”. Het jubileum comité meent dat een passend programma kan worden aangeboden.

Maar vanaf maart 2020 krijgt COVID19 de hele wereld in haar greep. Er wordt nog wel videovergaderd maar uiteindelijk wordt het comité gedwongen om de festiviteiten een jaar op te schuiven. Eind oktober 2020 een korte videovergadering maar de geschiedenis herhaalt zich en weer wordt het jubileum een jaar uitgesteld. Bijna een jaar later komt het comité op maandag 27 september 2021 weer fysiek bij elkaar. Er gingen al stemmen op om de festiviteiten maar geheel te laten vervallen (en te focussen op het 100 jarig bestaan). Het comité laat zich niet ontmoedigen. Journalist Jenne Smit interviewt het comité en noteert later in een artikel in de Grensstreek: “…wij doen het gewoon…”. Er wordt vanaf maart 2022 om de twee weken vergaderd en vanaf 23 mei 2022 zelfs om de week. De actiepunten die waren blijven staan worden weer opgepakt en aangevuld.

Wel wordt het feestprogramma op alleen zaterdag 25 juni 2022 afgewerkt. Geen receptie, wel een reünie, presentatie glossy, huldiging jubilarissen, jeugdvoetbal, optreden street dance, demonstratie gym, voetbalwedstrijd oud eerste elftallers tegen huidige selectie, een kunstgrasveld vol met opblaasbare “luchtkastelen” en ter afsluiting de feestavond. Kortom een bomvol programma. Het werd nog even spannend want de aanvankelijk gecontracteerde feestband zegde af i.v.m. ziekte van een bandlid. Koortsachtig zoeken naar een vervangende band, dat werd ENorm.

Toen werd het voor mij en de overige leden van het comité eindelijk zaterdag 26 juni 2022 Het werd wachten hoe deze dag zich zou ontwikkelen. Maar eerst kwam vrijdag 24 juni 2022. Ik ben al vroeg aanwezig, er is echter nog niet zo veel te doen. Ik doe even een boodschapje en krijg een vette regenbui over mij heen. Als dat morgen maar niet gaat gebeuren. ’s Middags ben ik weer op het sportcomplex en help mee om de grote tent zo sfeervol mogelijk in te richten voor de reünie (wat wij nu kunnen doen hoeven wij zaterdag niet te doen). Ik sleep de spullen vanuit de vergaderzaal in meerdere keren naar beneden. Foto albums, ordners met krantenknipsels, vergaderverslagen, losse foto’s en zelfs (zware) overwinningbekers. Ook help ik met vlaggen ophangen in de grote tent en dat eist soms wat improvisatie zoals balanceren als een circusartiest op een hoge en wiebelende ladder. De actie om de vlaggen met naald en draad te bevestigen sneuvelt want met een paar eenvoudige wasknijpers lukt het prima. Ik word er moe van en ga op tijd naar bed want zaterdag ben ik weer vroeg op het sportcomplex.

En dat wordt (weer) een vermoeiende dag, wel gaat de zon ons vrijwel ononderbroken begeleiden. Gelukkig! Deze keer neem ik mijn fotocamera mee. Jeugdcoördinator Ferdinand van der Veen heeft vanaf 10.00u een ochtendprogramma voor de jongste jeugd georganiseerd. De loodzware opblaasattributen arriveren. Die gaan energie vreten om op hun plek te krijgen, het is sjorren, trekken en duwen geblazen. Het zweet gutst van mijn hoofd. Ik neem mij voor om NOOIT meer zitting te nemen in een dergelijk comité. Tenzij het zo geregeld wordt dat anderen deze klus voor hun rekening nemen (in ruil voor een berg consumptiemunten bijvoorbeeld). Ik weet inmiddels dat die opblaaskussens vanmiddag ook weer opgeruimd moeten worden! Daar zie ik dus als een berg tegenop (ga ik mij “ziek” melden?). Zodra de springkussens staan wordt er door de jeugd volop van genoten. Vooral de waterglijbaan is in trek. Op de gymnastiekmat worden spectaculaire salto’s gemaakt. De indrukwekkende generator van Haarhuis blijkt defect en wordt netjes vervangen. Ook een probleem met de twee beeldschermen wordt verholpen.

Vanaf 12.00u begint de reünie, de tent stroomt vol. Er wordt koffie met gebak (van Oonk) geserveerd, er heerst gezelligheid. Later komen ook koele versnaperingen als glaasjes Grolsch, (witte) wijn en een borreltje “Nen Diek” op tafel. En dan wordt het tijd voor de huldiging van de twee onlangs benoemde ereleden, (“opa”) Bennie Nijhuis en Leo Elfrink. Daarna volgt de bekendmaking van de Jaap Goosen Memorial. Die eer valt te beurt aan de secretaris van de afdeling voetbal, Rick van der Veen. Het is de jongste genomineerde ooit. Vervolgens en stoet aan jubilarissen, waaronder zelfs een 60 jarig jubileum. Gevolgd door de benoeming van een aantal leden van verdienste. Het grappige is dat Rick van der Veen door de afwezigheid van voetbalvoorzitter Eddy Temmer de bijbehorende oorkonde aan zijn vader Patrick van der Veen mag uitreiken. Thomas Nijenhuis presenteert dan het jubileum glossy, de eerste exemplaren worden aan de drie ereleden uitgereikt. Hierna help ik de tent uit te ruimen en gereed te maken voor de feestavond. De archiefzaken zet ik maar onder aan de trap in de kantine, dat komt later wel een keer.

Vanaf 16.00u de wedstrijd “oud” tegen “jong”. Het wordt een aantrekkelijk, sportief en doelpuntrijk treffen (3 – 4). Voorafgaand en in de rust indrukwekkende demonstraties street dance en gymnastiek. Tot mijn grote verbazing en opluchting zie ik een paar sterke jonge kerels de opblaaskussens opgerold en al in een vrachtautootje proppen. Heel fijn! Ik kan om 17.30u aanzitten bij een lopend buffet in het clubgebouw. De bandleden arriveren, doen hun sound check en eten een hapje mee. Hierna ga ik “even” naar huis om mij op te frissen en zie dat ik een kilo ben afgevallen! Daarna maak ik een selectie uit de bijna 800 foto’s. Om 22.00u keer ik terug naar het feestgedruis. Ik krijg als mede organisator een blauw bandje om mijn pols en mag daarmee gratis consumpties nuttigen (ik ben er trots op). Ik ga maar eens in de feesttent kijken en schuifel tot vooraan het podium. Daar hou ik het niet vol want de decibellen teisteren mijn oren en de bassen gaan dwars door mijn ingewanden. Toch zie ik velen enthousiast tot vrijwel óp het podium staan. De cijfers van de klok verlaten zaterdag 25 juni en gaan zondag de 26e in. Ik ga naar huis en ben er van overtuigd dat het jubileum comité een prachtige feestelijke dag heeft georganiseerd, de doelstellingen zijn gehaald. Alleen moeten de honderden glossy’s nog “even” op de voor hen bedoelde plek terecht komen.

En zo werd het dus zondag. Ik ben er weer om 10.00u en ontmoet de overige comité leden, de zon schijnt (weer). Er is nog genoeg werk aan de winkel. Eerst ontbijt onder een terrasparasol. Het hele terrein ligt vol met (lege) plastic bekers, peuken(!), haarklemmen en ook zelfs batterijen. Die gaan wij te lijf met bladblazers en sneeuwscheppen. Ballonnen worden lek geprikt, archiefmateriaal wordt de trap weer opgedragen. Kabels worden op haspels gerold en met steekwagens wordt de overgebleven drank naar de koelcel verplaats. Tot slot wordt de kolossale bar gedemonteerd en worden de loodzware houten elementen naar de zeecontainer verplaatst. En weer gutst het zweet van mijn hoofd. Ik “pik” een koel flesje cola uit de kantine (ik draag nog steeds mijn blauwe armbandje).

En dan is het 13.20u, ik ben onder de indruk van de onvermoeibare inzet van mijn onverwoestbare “collega’s” en neem afscheid. Het Zoutendijk oogt alsof er helemaal niets is gebeurd. Er staat alleen nog een kale grote tent en die herinnert er aan dat er toch een geweldige (incidentloze) prestatie is geleverd!

Op de foto ontbreken Rick van der Veen, Lorette Bosch en Miranda Damhuis

Bekijk hier alle foto's.

 

  • Hits: 1613